Το σπίτι

Σπίτι ακατοίκητο από χρόνια
που σκούριασαν οι μεντεσέδες σου
με μιαν απουσία επίπλωση.
Δίχως σταγόνα οι βρύσες σου από χάδι
χωρίς κορμί αντίδωρο οι κάμαρες.
Στο υπόγειο με μυρωδιά κλεισούρας
κάτι θύμησες.
Και το πηγάδι, στόμα ορθάνοιχτο
που αναρωτιέται
πού πήγε τ' ουρανού
το αντιφέγγισμα.
Μα κοίτα, τι παράξενο
η κούνια απ' τη μουριά αντέχει ακόμα.
Γδαρμένα τα σκοινιά κι όμως λικνίζεται
στου ανέμου την ορμή παραδομένη.
Ίσως χορεύει τ' όνειρο
που απ' την ανάγκη ξεγλιστρά.
Και μες τη νύχτα φέγγεις
λύπη πυγολαμπίδα μου
και τη χαρά
που ακόλουθός της έγινες
διπλά την φανερώνεις.