Επέτειος

Ο κήπος αστράφτει μες το φως.
Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα βρίσκεται
κάτι απ' την ύπαρξή σου.
Μπορεί και στο κουκούτσι του βερίκοκου
γεύση καλοκαιριού σε ιδρωμένη ανάμνηση.
Ήλιος τρυπάει τις σκιές
της πρώτης ηλικίας
της πρώιμης σιωπής.
Ξερολιθιές του Ιουλίου
ορίζουν την ανάγκη μου
διαγράφοντας τα όρια του θανάτου.
Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα βρίσκεται
κάτι απ' το σχήμα του προσώπου σου
και πάνω του θα λιάζονται
σαύρες της απουσίας.
Άνεμος απ' το πέλαγος
τρυπώνει μες τους μύλους
γυρεύοντας το αρχαίο αίνιγμα
ν' αλέθει στους αιώνες.
Και ποιος αλήθεια τυχερός
θα δρέψει τη σοδειά τους.
Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα βρίσκεται
κάτι απ' την ηχώ σου.
μια προσμονή λευκό ξωκλήσι
μια προσευχή θυμίαμα φωτός
μιαν αγκαλιά παρηγορία να στέρξει
για ένα "φοβάμαι" κι ένα "ευχαριστώ"
όπως αυτή που ολόγυρα τυλίγει
της Αμοργού το σώμα το αγέραστο
και μες του έρωτα το μπλε
το σημαδεύει.