ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ

Φεύγω ευθύς να ψάξω
για τη δροσιά 
της πιο ανύποπτης σιωπής.
Τη σιγουριά του ηλιοτρόπιου,
το τρέμουλο της ώρας,
της άμμου την πυξίδα.
Για το θυμό 
του ανθισμένου θυμαριού
σε ήλιο ανεξιλέωτο.
Ως πότε η τιμωρία Υπερίωνα;
Για του καιρού το κάρπισμα
στης θάλασσας τον κήπο.
Της νύχτας τη νεότητα,
το βάλσαμο του ασβέστη.
Για της ψυχής το τρόχισμα
στου κοχυλιού τον ήχο.
Μα, αν δεν ευτυχίσω να τα βρω,
στου αλατιού τη λύπη
θα καώ,
να τα εφεύρω.