ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ
Όσο πιο πολύ σε συναντώ κι όσο δεν μου επιτρέπεται να σε ερωτευτώ, τόσο περισσότερο μου αρέσεις.
Μου αρέσει η φωνή σου, καθώς μου απαριθμείς τα ΔΕΝ.
Ή η σιωπή σου, που μπορεί να είναι το ίδιο.Το βλέμμα σου, που αποφεύγει τα μάτια όταν μου μιλάς. Το γέλιο σου- που δεν είναι συχνό. Των χειλιών σου η τρυφερή απόγνωση. Το χάδι σου- που δεν είναι συχνό. Το σώμα σου όταν παλεύει να χαθεί μέσα μου, να με λιώσει. Να γίνουμε ένα μικροσκοπικό παλλόμενο σύμπαν. Που διαστέλλει την επιθυμία του και συστέλλει την εκπλήρωσή της.
Και δε με ξαφνιάζει πια το πάγωμα του τέλους περισσότερο από το νoιάξιμο της αρχής.
Σε μαθαίνω, για να μπορέσω να σε ξεχάσω. Όχι. Δεν θα με αφήσω να σε ξαναερωτευτώ.
Ήδη όμως σε έχω αγαπήσει.
Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω. Σου χαμογελώ. Μου χαμογελάς και συ. Αυτό διαλέγω.
Τέλος τ'ανοίγω. Για να σβηστείς. Να συνεχίσω τη μέρα μου. Και τη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου